باز شد پنجرۀ روشنی از فصل حضور            فصل سرسبز دعا، فصل شکوفایی نور

دردمندان! به شما ماه خدا رو کرده‌ست            چه خدایی، که رحیم است و کریم است و غفور

به هلال مَـهِ نو در رمـضان باید گفت:            «قُل هُو‌الله اَحَد چشم بد از روی تو دور»

گاه در پـرتو قـرآن، به تـلاوت بنـشـین            ای نگـاه تو طـربنـاک‌تـر از باغ بـلـور

عافیت چون طلبد؟ آن که گریزد ز طبیب            به خدا کی رسد؟ از خود نکند آن که عبور

صبر بر معصیت، از زهدِ ریایی بهتر            سعی کن تا که در این ماه شوی سنگ صبور

ای دلت در گـرو آیۀ «فَاخـلَع نَعـلَیک»            در دلت مـانده اگر آرزوی وادی طـور

بی‌ریا، در پی تسکینِ دلِ مسکـین باش            نشود مانع احساس تو، احساس غـرور

ای صفـای تو نوازشگـر گـل‌های یـتـیم            نذر این باغچه کن، شادی و شیدایی و شور

سعی کن لـذت غـفـران خـدا را بچـشی            ای که ابر کَرَم از روی سرت کرده عبور

دل اگر یاد خدا کرد و شب از نیمه گذشت            می‌شوی غرق عنایت، سحر از فیض حضور

به دعـا دست برآرید « شب قدر» مگر            بگـشاید گـره از کار شما صبح ظهـور

ای که چشم دل تو در طلب راه خداست            رو به مهمانی او کن، رمضان ماه خداست